یکی از کشورهایی که بنده شخصا به شما پشنهاد سفر کردن به آنجا را نمیدهم کشوره کره شمالیست. اما اگر واقعا خودتان از علاقمندان سفر به آنجا هستید می توانید با مطالعه این مقاله با شناخت و بینش بیشتری در مورد این کشور و قوانین و مقررات ترسناکش و موقعیت جغرافیایی و وضعیت آب و هوایییش به آنجا سفر کنید. با ما همراه باشید.

 

 

کره شمالی را بیشتر بشناشیم

کُرهٔ شمالی با نام رسمی جمهوری دموکراتیک خلق کره (جمهوری دموکراتیک کره)، کشوری در بخش شمالی شبه‌جزیره کره در شرق آسیا است. پایتخت و بزرگ‌ترین شهر آن پیونگ‌یانگ است. این کشور از جنوب با کره جنوبی از شمال با جمهوری خلق چین و در زاویه شمال شرقی مرز کوچکی با روسیه دارد.

جمعیت کرهٔ شمالی بیش از ۲۵٫۷ میلیون نفر و زبان رسمی آن کره‌ای است. واحد پول این کشور وون کره شمالی است. از جمعیت این کشور حدود ۶۴ درصد بی‌دین، ۱۶ درصد پیرو شمن‌باوری کره‌ای، ۱۳ درصد چئوندوی‌باور، و ۴٫۵ درصد پیرو آیین بودایی هستند. این کشور یک کشور تک‌حزبی است که توسط حزب کارگران کره اداره می‌شود و دولت این کشور پیرو ایدئولوژی جوچه (خودکفایی) است. این ایدئولوژی را کیم ایل-سونگ، نخستین رئیس‌جمهور کره شمالی پایه‌ریزی کرد و او پس از مرگش، رئیس‌جمهور ابدی کره شمالی اعلام شد.

 

جوچه در سال ۱۹۷۲ در قانون اساسی جدید کره شمالی، ایدئولوژی رسمی دولتی اعلام شد و هرگونه اشاره‌ای به واژه‌های خارجی مارکسیسم-لنینیسم و کمونیسم از قانون اساسی کره شمالی حذف شد اما همچنان نشان کمونیستی داس و چکش در کنار قلموی مرکب (یا همان قلم خوش‌نویسی در شرق دور) بر روی تسلیحات نظامی یا آثار جوچه مانند یادبود تأسیس حزب کارگری در پیونگ یانگ به عنوان کمونیسم وطنی حفظ شده‌است.[۱] کره شمالی روابط تنش‌آمیزی با برخی کشورهای منطقه‌ای خود و جهان غرب دارد و برنامه‌های موشکی و هسته‌ای کره شمالی مناقشه‌برانگیز بوده‌است.

 

 

شبه‌جزیره کره در اواخر سده نوزدهم تا اوایل سده بیستم توسط امپراطوری کره اداره می‌شد. این شبه‌جزیره از سال ۱۹۰۵ به تصرف امپراتوری ژاپن درآمده و پنج سال بعد به‌طور رسمی بخشی از کشور ژاپن شد. با شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم قسمت شمالی به تصرف اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و قسمت جنوبی به تصرف آمریکا درآمد. به این ترتیب کره شمالی صاحب حکومتی متحد با بلوک شرق شده و کره جنوبی صاحب حکومتی طرفدار غرب شد در حالی که هر دو مدعی حکومت بر کل شبه‌جزیره بودند این اختلاف در سال ۱۹۵۰ به جنگ کره انجامید که در سال ۱۹۵۳ با پیمان آتش‌بس خاتمه یافت. حکومت کیم ایل سونگ (۱۹۴۸ تا ۱۹۹۴) کشور را به کشوری منزوی تبدیل کرد که این انزوا پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۱ تشدید شد.

 

 

 

 

پس از مرگ کیم ایل-سونگ پسرش کیم جونگ-ایل رهبری کشور را عهده‌دار شد و از سال ۲۰۱۲ در پی مرگ کیم جونگ-ایل، رهبری این کشور در اختیار کیم جونگ-اون پسرش است.

کره شمالی از جمله چند کشوری است که شورای حقوق‌بشر سازمان ملل متحد آن را به نقض گسترده حقوق بشر متهم ساخته‌است.

سیاست‌مدارانی که در کره شمالی مورد غضب رهبر این کشور قرار می‌گیرند خیلی زود ناپدید می‌شوند. انتشار خبر اعدام یکی از وزیران این کشور به وسیله ضدهوایی انتقادات زیادی را برانگیخت هرچند این خبر به‌طور قطع تأیید نشد.و اینکه این کشور دارای موشک‌های اتمی وبالستیک بوده برای فرض مثال موشک تپودونگ-۲ که یک موشک اتمی قدرتمند قاره‌پیما است می‌باشد. این کشور از زمان حکومت کیم جونگ-ایل به انواع موشک‌های اتمی و بالستیک دست پیدا کرده‌است که موجب تنش کشورهای غربی به‌خصوص آمریکا شده‌است.

 

 

پیدایش

تاریخ کره به عصر برنز بر می‌گردد. در سال ۱۹۴ پیش از میلاد یک سردار فراری چینی به نام ویمن قدرت را در این منطقه به دست گرفت؛ ولی چندی نینجامید که دودمان هان در چین، حکومت وی را سرنگون ساخت و کره جزئی از امپراتوری چین شد. کره در ۱۰۸ پیش از میلاد به چهار مستعمره مجزای چین تقسیم شد.

دولت‌های سلطنتی و رواج آیین بودا

در حدود سال ۳۵۰ میلادی سه دولت سلطنتی در شبه جزیره کره تشکیل یافت که عبارت بودند از: شیلا، باکجه و گوگوریو که در میان آن‌ها دولت شیلا از اقتدار بیشتری برخوردار بود. در همین ایام آئین بودائی رواج یافت. دولت شیلا موفق شد به کمک چین، باکجه را در سال ۶۶۰ و گوگوریو را در سال ۶۶۸ به خاک خود ضمیمه نماید. در سال ۶۷۶ میلادی کشور متحد جدید توانست قوای چین را از خاک کره بیرون رانده و کنترل کامل شبه جزیره کره را در دست گیرد.

 

 

پیروان دین کنفوسیوس به تدریج در دستگاه‌های دولتی راه یافتند و سرانجام در سال ۱۳۹۲ میلادی به ریاست ارتشبد تائجو چوسان به حکومت گوریو پایان دادند و از این زمان پادشاهی چوسان تا سال ۱۸۹۷ کنترل کشور را در دست گرفت. ۲۶ پادشاه در طی حکومت این سلسله به قدرت رسیدند و پایتخت آنان شهر هان‌یانگ (سئول امروزی) بود.

در قرون پانزدهم و شانزدهم کره از نظر علمی و فرهنگی به پیشرفت‌های شایانی رسید. در زمان حکومت این امپراتوری آئین کنفوسیوس رسمیت یافت.

تقسیم کره

در فوریه و ژانویه سال ۱۹۴۵ میلادی به ترتیب کنفرانس‌های بین‌المللی یالتا و پوتسدام تشکیل و کره به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد. قسمت شمالی در تصرف شوروی و قسمت جنوبی در تصرف آمریکا بود. مدار ۳۸ درجه شمالی نیز تا زمان اتحاد مجدد به عنوان مرز دو کره تعیین شد؛ ولی همکاری دو دولت عملی نبود؛ زیرا در ناحیه شمال رهبری را کمونیست‌ها به عهده داشتند و در جنوب طرفداران غرب بر سر کار بودند. عاقبت در سال ۱۹۴۸ تقسیم کره به دو کشور صورت رسمی یافت و دو حکومت کره شمالی (جمهوری دمکراتیک خلق کره) و کره جنوبی (جمهوری کره) بر قرار شد.

 

استقلال

کره شمالی در سال ۱۹۴۵ مستقل شده و روز ملی آن نهم سپتامبر روز تأسیس حکومت در سال ۱۹۴۸ است. تا اواسط سال ۱۹۴۹ میلادی سربازان خارجی از هر دو کره خارج شده بودند. کره شمالی دارای حکومت کمونیستی به رهبری کیم ایل-سونگ شد که پس از مرگ او پسرش کیم جونگ-ایل رهبری کره را به عهده گرفت و پس از مرگ پسرش، هم‌اکنون کوچکترین نوه اش رهبری این کشور را بر عهده دارد.

 

قوه مقننه

نظام حقوقی کشور بر اساس نظام حقوق مدنی پروس بنا شده که ژاپنی‌ها و نظریات حقوقی کمونیستی هم بر آن تأثیر گذاشته‌اند. امکان بازنگری قوانین توسط مراجع قضایی وجود ندارد.[۵] قوه مقننه کره‌شمالی از یک مجلس قانون‌گذاری به نام مجلس عالی خلق با ۶۸۷ عضو (برای ۵ سال) تشکیل شده که اعضای آن در انتخابات عمومی تعیین می‌شوند. آخرین دوره انتخابات در سال ۲۰۱۹ برگزار شده و دوره بعدی در سال ۲۰۲۴ برگزار می‌شود. انتخابات به این صورت است که حزب کارگران کره حزب حاکم کشور فهرستی از کاندیداها را منتشر کرده و بدون هیچ رقیبی انتخاب خواهند شد و تعداد معینی از کرسی‌ها برای احزاب کوچکتر در نظر گرفته می‌شود. این مجلس علاوه بر وضع قانون، نخست‌وزیر و قضات دادگاه عالی کشور را هم انتخاب می‌کند. قدرت اصلی از زمان تأسیس کشور در سال ۱۹۴۸ در اختیار حزب کارگران کره بوده‌است. دو حزب چوندوئیست چونگو و حزب سوسیال دموکرات هم در کشور فعال هستند که تحت کنترل حزب حاکم قرار دارند. عالی‌ترین نهاد، شورای دفاع ملی است که کیم جونگ-اون ریاست آن را بر عهده دارد.

نوع حکومت

کره شمالی معمولاً در رسانه‌ها یک دولت کمونیستی افراطی یا استالینیستی توصیف می‌شود. اما برخی از تحلیلگران منتقد این دولت معتقدند این حکومت هیچ ارتباطی با ایدئولوژی مارکسیسم-لنینیسم یا حتی استالینیسم ندارد و یک حکومت ناسیونال سوسیالیستی (البته بدون سودای امپریالیستی) است که در طیف راست افراطی (و نه چپ افراطی) سپهر سیاست قرار می‌گیرد و بیشتر به حکومت ژاپن دهه ۱۹۳۰ شباهت دارد تا کشورهای بلوک شرق. نوعی «حکومت دفاع ملی» که یک اقتصاد دستوری را هدایت می‌کند که تنها وظیفه تجهیز بیشتر ارتش و تأمین پول بیشتری برای نیروهای نظامی را بر عهده دارد. قانون اساسی موجود که در سال ۱۹۷۲ تدوین شده و دو بار در سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۸ اصلاح شده، از هرگونه اشاره‌ای به کمونیسم و مارکسیسم لنینیسم خودداری کرده و ایدئولوژی رسمی کشور را مکتب جوچه نامیده‌است.

انرژی
بر خلاف کره جنوبی در کره شمالی شب‌ها برای صرفه جویی در مصرف انرژی، شهرها خاموش هستند.

واحد پول

واحد پول آن وون کره شمالی است.
تولید ناخالص داخلی

تولید ناخالص داخلی آن ۴۰ میلیارد دلار (سال ۲۰۱۴) است.

 

 

نیروی کار

حدود ۲۰ میلیون نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند که حدود ۳۷٪ آن در بخش کشاورزی مشغول به فعالیت هستند. افرادی که در اردوگاه‌های کار اجباری محکوم هستند نیز بخش دیگری از اقتصاد را به دوش می‌کشند؛ و گاهی در مقطع زمانی دستورهایی از دفتر مر کزی حزب تحت عناوین شعار گونه مانند{بیایید چند دلار بیشتر برای رهبر کاسبی کنیم}برای کمک به اقتصاد مقاومتی کره اعمال می‌گردد. همچنین فرستادن کارگر به کشورهای مختلف و تصاحب دستمزد آن‌ها به عنوان مثال نود هشت دلار از صد دلار نیز راهی برای درآمدزایی حزب است.

منابع طبیعی

کره‌شمالی سرشار از ذخایر سنگ معدن اورانیوم است.

صادرات و واردات

صادرات کره شمالی مواد اولیه و برخی تجهیزات نظامی است. زغال‌سنگ اصلی‌ترین صادرات کره شمالی به چین است.

در مقابل، فراورده نفتی، زغال کک، ماشین آلات و مواد خوراکی وارد می‌کند. عمده تجارت این کشور با کشورهای چین و روسیه است. در کره شمالی برای درآمد بیشتر حکومت خاندان کیم علاوه بر زغال‌سنگ گیاهان دارویی مانند جینسنگ که توسط زندانیان فراهم شده را به چین صادر می‌کنند. در این کشور کشت ماری جوانا قانونی بوده و مصرف آن هم مانعی ندارد و حکومت این کشور این گیاه را جزو مواد مخدر محسوب نمی‌کند و یکی از منابع درآمد آنان صادرات ماری جوانا است.

 

حقوق بشر و قوانین

آزادی‌های اجتماعی در کره شمالی دارای محدودیت هستند.

در پی سیلهای متعدد و بروز قحطی و خشک‌سالی در طول تاریخ کره شمالی، بیش از ده‌ها هزار نفر جان خود را در این کشور از دست دادند. به سبب وقوع قحطی‌های فراوان و کمبود مواد خوراکی، آدم‌خواری در کره شمالی افزایش یافته‌است.
در کره شمالی موی بلند برای مردان و دامنهای کوتاه برای زنان تحمل نمی‌شود. در این کشور آقایان می‌توانند از میان چند مدل موی مختلف یکی را انتخاب کنند. هر چند که همه آن مدل‌ها بر اساس کوتاهی در پشت و بغل‌ها طراحی شده‌اند.
پوشش مردم این کشور همچون دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ است. وقتی کسی از کره جنوبی به این کشور می‌آید، مدرن بودن جنوبی‌ها واقعاً در مقایسه با شمالی‌ها برجسته می‌شود. سیستم پخش پارچه و لباس هم توسط دولت کنترل می‌شود و بیشتر اوقات مردمی که در خیابان‌ها دیده می‌شوند لباس‌های یک شکل و شیبه هم به تن دارند. این مسئله در مدارس هم به صورت جدی دنبال می‌شود و هر بخشی از زندگی مردم در کره شمالی از طریق قوانین خاصی کنترل می‌شود؛ البته مردم هم این وضع را پذیرفته‌اند.
تمام فعالیت‌های مذهبی زیر نظر گروه‌های وابسته به حکومت انجام می‌شود.
دولت‌های غربی، جامعه کره شمالی را جامعه‌ای به شدت طبقاتی و برپایه روابط خویشاوندی و ارتباطات سیاسی توصیف می‌کنند.
بنا بر گفته دولت آمریکا، شهروندان کره شمالی اجازه رفت‌وآمد آزاد چه در داخل و چه سفر به خارج از کشور را ندارند.
بعضی از پناهندگان اهل کره شمالی داستان‌هایی مبتنی بر بهره‌کشی بدنی، سقط جنین و بچه کشی در زندان‌های کره شمالی نقل می‌کنند.
کره شمالی دیکتاتورترین کشور جهان در فهرست دموکراسی واحد اطلاعات اکونومیست است.
در کره شمالی جشنواره‌هایی پرهزینه به نام بازی‌های توده در تجلیل از رهبر این کشور برگزار می‌شود که به مدت شش شب پیاپی در هفته و به مدت دو ماه برگزار می‌شود. در این نمایش‌ها صد هزار شرکت‌کننده از جمله رقاص و ژیمناست به اجرای نمایش می‌پردازند.
تاکنون بین ۷۰۰ هزار تا سه میلیون و پانصد هزار نفر در این کشور اعدام شده‌اند. اعدام می‌تواند حتی به دلیل یک تماس تلفنی ساده با خارج از کشور یا احتکار مواد غذایی صورت گیرد. این اعدام‌ها گاه در استادیوم‌های ورزشی در حضور هزاران تماشاگر انجام می‌شود.
در کره شمالی ساعت بیدار شدن مردم توسط شیپوری تعیین می‌شود که در سراسر شهرها و از طریق بلندگو پخش می‌شود. ساعت خوابیدن آن‌ها هم توسط سیستم خاموش کردن چراغ تعیین می‌شود. در بامداد پیش از ساعت شش صبح سکوت مطلق بر تمام کره شمالی حاکم است و اولین صدای هر روز صدای پخش شیپور از بلندگوهای صبحگاهی است.
اخیراً اعلام شده امکان استفاده از نام رهبر کره شمالی در این کشور ممنوع است و افرادی که همنام کیم جونگ-اون هستند باید سریعاً نام خود را تغییر دهند. دولت کره شمالی پیش از این در دوره حکمرانی دو رهبر پیشین هم استفاده از نام آن‌ها برای مردم این کشور را ممنوع کرده بود.
قوانین کشور، بعضی از شادی‌های اولیه را هم در زندگی مردم دریغ می‌کنند. به عنوان مثال دوربین به کره شمالی وارد نمی‌شود و مردم هم نمی‌توانند آن را تهیه کنند.
با وجود اینکه دولت کره شمالی کمک‌های زیادی از خارج دریافت می‌کند، مشخص نیست آن‌ها را به دست مردم می‌رساند یا بین طبقه خاصی پخش می‌کند.
در کره شمالی اردوگاه‌های کار اجباری وجود دارند. به‌طوری‌که اگر کسی مرتکب جرمی شود، علاوه بر او، کل خانواده اش به اردوگاه فرستاده می‌شوند. گانگ چول هوان (زندانی سابق اردوگاه یودوک) در کتاب آکواریوم‌های پیونگ یانگ، شرح زندگی ۱۰ ساله خود در اردوگاه‌های کار اجباری کره شمالی را آورده‌است. نتیجه هرگونه مخالفت و انتقاد از نظام حاکم و رهبر این کشور، تبعید افراد به این اردوگاه هاست. وضعیت زندگی در آنجا به شدت اسفبار است چنان‌که اسیران از کمبود غذا گاه دست به خوردن موشها می‌زنند.
به دلیل کمبود کود برای کشاورزی، این کشور از کود تولید انسان برای کشاورزی استفاده می‌کند. به همین دلیل تمامی شهروندان کره شمالی از سال ۲۰۰۸ موظف اند فضولات انسانی خود را روزانه تحویل دولت دهند. استفاده از کود انسانی در تولید محصولات کشاورزی باعث همه‌گیری انگلهای پیشرفته در این کشور شده‌است.
مالکیت هرگونه رایانه و وسایل ارتباطی شخصی در این کشور نیازمند مجوز دولتی است. در این کشور تنها یک سرویس دهنده خدمات اینترنتی وجود دارد و تمام جریان فضای مجازی آن از یک کابل می‌گذرد.

در کره شمالی اردوگاه‌هایی مانند اردوگاه شماره ۱۴ برای زندانیان درجه یک یا اردوگاه یودوک برای زندانیان درجه دو و مطرودین طبقه‌ها که مورد تأیید رهبر یا دستگاه امنیتی نباشند وجود دارد: صحبت در مورد زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها و اردوگاه برای مردم و مخصوصاً زندانیان آزاد شده که شهروندی درجه دو محسوب شده کاملاً ممنوع است.

 

 

قوانین ارتباطی در کره شمالی

از آنجایی که قوانین مسخره و شرم آور در کره شمالی زیاد است آن را به چند دسته اصلی تقسیم می کنم که اولین آنها قوانین مربوط به ارتباطات است.
۱- از سال ۲۰۰۷ ارتباطات تلفنی با خارج از کشور جرم است و یک نفر که از این قانون تخطی کرد کشته شد.

۲- گوش دادن به موسیقی خارجی یا تماشای فیلم خارجی جرم است. در سال ۲۰۱۵ کیم جونگ اون (رهبر کره شمالی) قانونی را تصویب کرد که در راستای آن تمامی سی دی ها و فیلم ها و نوار کاست های خارجی منهدم شدند. خاطیان از این قانون کشته یا زندانی می شوند.

۳- اگر در جلسه ای که کیم در آن در حال سخنرانی است، کسی بخوابد مجازات خواهد شد. در سال ۲۰۱۵ یک نفر به همین خاطر اعدام شد.

۴- در کره شمالی فقط ۳ شبکه تلویزیونی وجود دارد که هر سه دولتی هستند.

۵- مردم کره شمالی حق خروج از کشور را ندارند مگر با اجازه نامه ای که اغلب جز به دولتی ها داده نمی شود. اگر کسی از این قانون سرپیچی کرده و دستگیر شود به کمپ کارگران فرستاده شده یا دار زده می شود.

۶- مردم کره شمالی به اینترنت دسترسی ندارند و دارای یک اینترنت ملی به نام Kwangmyong هستند که از سال ۲۰۰۰ در این کشور است و فقط ۲۸ وبسایت را می توان با این اینترنت دید حتی استفاده از Wi-Fi در تمام سفارتخانه های کره شمالی در سراسر جهان هم ممنوع شده است.

قوانین مربوط به حاکمان کره شمالی

۱- هرگونه بی احترامی به سلسله کیم (رهبر کره شمالی) و خانواده کیم کفر محسوب می شود و فرد خاطی به زندان انداخته می شود و در باور مردم نیز اینگونه است که او به جهنم (چیزی شبیه به جهنم) خواهد رفت.

۲- فقط کسانی که برای دولت کار می کنند حق مالکیت اتومبیل دارند و بانوان هم اجازه رانندگی ندارند و قوانین طوری تنظیم شده که از هر ۱۰۰ نفر فقط یک نفر حق داشتن اتومبیل داشته باشد.

 

 

۳- از ۵ ژانویه سال ۱۹۹۴ میلادی که پدر کیم جونگ اون مرد، مردم کره شمالی حق بلند خندیدن یا رقصیدن و بلند صحبت کردن ندارند. کسانی که از این قانون تخطی کنند کشته یا زندانی خواهند شد.

۴- کسی حق ندارد نام کیم را داشته باشد و اگر هم کسی از قبل به این نام خوانده شده بود باید نام خود را تغییر بدهد.

قوانین شهروندی و انسانی در کره شمالی

۱- مصرف ماریجوانا در کره شمالی بر خلاف اغلب کشورهای دنیا جرم نیست و کاملا پذیرفته شده است.

۲- مردم کره شمالی نباید شلوار جین بپوشند و جین نماد کاپیتالیسم (سرمایه داری) به شمار می رود و پسندیده نیست. خانم هایی که دامن می پوشند هم باید دامن آنها بالای زانو باشد.

۳- شغل هر کس بر اساس صلاح دید دولت تعیین می شود و هیچ کس نمی تواند شغل خود را انتخاب کند.

۴- در سال ۲۰۱۳ فهرستی از مدل موهایی که مردم کره شمالی می توانند استفاده کنند، منتشر شد که در آن ۱۸ مدل برای بانوان و ۱۰ مدل برای مردان وجود دارد.

 

 

۵- دولت محل زندگی هر فرد را بر اساس نیازهای خودش انتخاب می کند.

۶- تمامی حرکات ساکنان کره شمالی از غذا گرفته تا ساعت خواب توسط حکومت کنترل می شود.

قوانین مربوط به توریست های کره شمالی

۱- توریست های خارجی که وارد کره شمالی می شوند باید تلفن و لپ تاپ خود را تحویل بدهند و در زمان بازگشت آن ها را پس بگیرند.

۲- جسد کیم پدر در یک تابوت شیشه ای نگهداری می شود که توریست هایی که وارد کشور می شوند باید از زیر تابوت عبور کنند.

۳- بسیار سخت به توریست ها اجازه داده می شود که وارد کره شمالی شوند به صورتی که بارها دیده شده که حتی اجازه ورود اهالی کره جنوبی هم به کره شمالی داده نشده است.

۴- در سال های گذشته مقامات کره شمالی برخی بازدیدکننده ها را با دلایل نامشخص دستگیر کرده اند که ۴ آمریکایی و ۱ کانادایی برخی از آنها هستند.

۵- در سال ۲۰۱۹ یک دانشجوی استرالیایی که در کره شمالی تحصیل می کرد بازداشت شد و چند روز بعد کره شمالی را ترک کرد و هیچ وقت علت اصلی آن را نگفت.

 

 

۶- فقط از سیمکارت های مخصوص کره شمالی می توان در این کشور استفاده کرد.

۷- توریست ها در همه مواقع باید یک کارت شناسایی همراه داشته باشند و هیچ بهانی ای مبنی بر نداشت کارت شناسایی پذیرفته نیست.

۸- توریست ها باید بدانند که قبل از عکس گرفتن از هرچیز یا هرجایی باید اجازه بگیرند و عکاسی از بسیاری از ساختمان ها در کره شمالی ممنوع است.

۹- کنجکاوی بیش از حد توریست ها در این کشور ممکن است به بهای جان آنها تمام شود.

۱۰- تمامی حرکات توریست ها در کره شمالی توسط دولت رصد شده و تمامی برنامه سفر از قبل مشخص می شود.

۱۱- حتما باید یک لیدر همراه توریست ها باشد و گردش به تنهایی مجاز نیست.

۱۲- اتباع همه کشورها اجازه ورود به کره شمالی را نخواهند گرفت که مردم کره جنوبی، اسرائیل، آمریکا، انگلیس و ژاپن برخی از آنها هستند.

۱۳- به محض ورود به کره شمالی پاسپورت شما گرفته شده و موقع بازگشت پس داده می شود.

۱۴- توریست ها در کره شمالی باید از این قانون پیروی کنند: “اگر چیز خوبی برای گفتن ندارید، اصلا صحبت نکنید”.

۱۵- اگر توریستی در سفر خود به کیم جونگ اون توهین کند یک رفتار جنایتکارانه مرتکب شده است.